پارک علم و فناوری خراسان

کیستم؟
اعظم شریفی هستم. فارغ‌التحصیل رشته مهندسی تکنولوژی سخت‌افزار کامپیوتر از دانشگاه غیرانتفاعی خیـــــــام مشهد و دانشجوی ارشد مدیریت استراتژیک منابع انسانی در مؤسسه آموزش عالی غیرانتفاعی تابران مشهد

محل‌های خدمتم:
به واسطۀ پروژۀ درس تجزیه‌وتحلیل و طراحی سیستم‌های کامپیوتری و همین‌طور درس کارآموزی، در سال‌های 79-80 وارد سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی ایران- پژوهشکدۀ خراسان شدم که بعد از گذراندن دوره کارآموزی در گروه تحقیق و توسعه سازمان، به‌عنوان همکار طرح در گروه برق و الکترونیک شروع به همکاری کردم.
بعد از تبدیل‌شدن این سازمان به پارک علم و فناوری خراسان، که افتتاح آن در تاریخ 81/12/12 و با حضور وزیر وقت، جناب آقای دکتر معین انجام شد، با پارک ادامۀ همکاری داشتم.
در سال 85 به مدت 4 سال با پارک همکاری رسمی نداشتم تا اینکه مجدداً در سال 89، مسئول کنترل پروژه طرح ملی توسعۀ کمی و کیفی زیارت امام رضا(علیه‌السلام) شدم که مجری آن پارک علم و فناوری بود.
پس از آن، طی فعالیتی دوساله در مرکز رشد فناوری‌های فرهنگی و زیارت پارک علم و فناوری خراسان، خدمتی یک‌ساله در مرکز رشد فناوری اطلاعات و ارتباطات این پارک داشتم و مجدداً در حال حاضر در مرکز رشد فرهنگی... .
 

حس خدمت در مراکز رشد:
حس خوب کمک به رفع نقص‌ها و ایرادهای احتمالی درخواست‌هایی که گاهاً در قالب ایدۀ صِرف به مراکز رشد ارجاع می‌شوند، و نیز مواردی که به نسبت کامل‌تر هستند، به آدم‌های علاقمند کمک می‌کند که حس خستگی و دلخوری ناشی از پرداختن به کار یکنواخت اداری بروز نکند یا در صورت بروز، پذیرش آن‌ها کمی آسان شود.
همین‌طور فرایند همراهی با تیم‌های پذیرش‌شده در این مراکز، که بی‌انصافی ست صرفاً نگاهی از منظر یک کارشناس نظارت و ارزیابی به آن داشته باشیم، فرایند منتورینگ تلقی می‌شود.
حس خوب توفیق در پیشبرد اهداف پذیرش‌شده‌ها، حسی است هم‌افزایانه که لازمۀ تحقق آن، تعامل بینابینی تیم- مرکز را می‌طلبد.
کار در این مراکز، به‌صورت خودبخودی توأم با آموزش مداوم است که اگر این مهم محقق نشود، ادامۀ فعالیت را سخت و گاهی ناممکن می‌کند.
این اتفاق‌ها، منجر به این می‌شود که تلاش به‌صورت شبانه‌روزی (حتی در حد فکرکردن به امور شرکت‌ها) اتفاق بیفتد؛ هر چند مورد پسند خیلی‌ها نباشد.