خرمشهر نامی به بلندای ایثار و مقاومت

در آن سال‌ها خرمشهر برای ملت ما تنها یک شهر نبود و همواره نیست، بلکه تاریخ گویایی از پایداری، ایثار و جاودانگی مردم انقلابی است. از این رو، سوم خرداد، سالروز آزادسازی خرمشهر، آیینه گویایی از تاریخ و جغرافیای دفاع مقدس و جهاد آگاهانه و شجاعت مظلومانه این امت است. بی گمان، فتح خرمشهر موجب برانگیختگی احساسات و عواطف پاک ملت ایران و ثبت خاطره ای شیرین در اذهان همگان شده است. احساسات و خاطراتی که با یادآوری اش گل لبخند بر لبان هموطنان و حس افتخار در چشمانشان شکوفا می شود.

 خرمشهر، یعنی بچه های مسجد امام صادق (ع)، خرمشهر، یعنی مسجد جامع، جایی که اولین غریو پیروزی از آن شنیده شد. خرمشهر، یعنی رسیدن به جایی که رحیم، تک فرزند خانواده متمول تهرانی بیست و نه سال پیش به تمام امکانات و وعده ها پشت پا زد و اسلحه به دست گرفته و در خرابه های ناشی از بمباران رژیم بعثی به دنبال متجاوزان دوید تا جایی که دیگر کوچه بن بست شده و راهی جز عرشی شدن نداشت.

خرمشهر داستان هفت مثنوی عشق است که هر چه تکرارش کنی دلنشین‌تر و برای هر نسلی که بخوانی‌اش زیباتر به نظر می‌رسد. او معتقد است که هنر برابر عظمت کار مردان بشارت‌ساز رهایی خرمشهر، رنگ باخته است و کلمات در برابر توصیفشان گم گشته‌اند. خرمشهر حسرت زده یک آرزو است: «محمد نبود تا ببیند خرمشهر آزاد است».

خرمشهر تداعی کننده بازپس گیری یک حق ضایع شده است. اگر نمی‌توانستیم خوزستان را از دستان به خون آغشته رژیم بعثی خارج کنیم تا آخر عمرمان خجالت زده مردم آن استان بودیم. کاش جوانان امروز خرمشهر بدانند اگر در امنیت هستند؛ اگر هنوز ملیت خود را ایرانی می نویسند؛ مرهون لطف خدا و ایثار جغرافیایی بزرگ به نام ایران اسلامی و مردمی به نام ایرانی هستند. اگر در مدارس و دانشگاه ها بر کرسی علم تکیه زده اند، پاسدار حریم غیرت و مردانگی مدافع شهرشان هستند. آنها باید الفبای قدرشناسی را در مدرسه تلاش و آبادانی دیکته کنند.